Widzę Cię.

– Amelio pospiesz się! Amelio szybciej! Amelio jeszcze tyle do zrobienia.

– Nie mam siły – powiedziała cichutko, ale nikt nie usłyszał, nawet ona sama

– Amelio przynieś pranie, Amelio zadzwoń do rodziców, odbierz dzieci ze szkoły,  Amelio weź resztę pracy z biura do domu, Amelio szybciej.

– Jestem zmęczona – cisza. Nikt nie zareagował. Ona na ułamek sekundy zatrzymała się, ale ruszyła dalej za wszystkim.

– Amelio wstawaj, nie zdążysz. Amelio weź się w garść. Nie stój. Szybciej, szybciej.

– Nie dam rady.

– Dasz, dasz. Kto jak nie Ty. Amelio no chodź! Wszyscy czekają.

–

– Amelio, dlaczego nic nie mówisz? Ty leżysz? Amelio, co się stało? Masz poobijane łokcie, stopy posiniaczone. Amelio, a co to za plecak na Twoich plecach. Za duży. Za ciężki. Amelio?

– Widzę Cię – powiedziała nieco głośniej – Widzę Cię Amelio – powiedziała do siebie. Usiądźmy proszę i porozmawiajmy jak ludzie. Jak dobrzy znajomi. Jak przyjaciółki?

– nie wiedziała co odpowiedzieć, przymknęła oczy i przez chwilę zastanawiała się – skąd ten wielki plecak, po co u licha go targa…

– nie słuchasz?

– Słucham Amelio, słucham Cię – ale nie wiem co powiedzieć

– Twoje „widzę Cię” – dziś mi wystarczy. Wzięła głębszy oddech, potem jeszcze jeden: „widzę Cię” pomyślała w duchu, a na kącikach ust jakby się troszkę rozluźniło

Po policzku płynęła cieplutka łza. Rozpoznała ją. To nie była łza bezradności i frustracji. To była łza współczucia. Współczucia dla siebie samej.

Siedziała opierając się o swój wielki plecak, oddychała spokojnie i powtarzała: widzę Cię, widzę Cię, widzę Cię.

Ciepłe uczucie przeleciało obok serca nadzieją – może będzie lepiej.

A Ty widzisz siebie? Swoje uczucia, emocje, potrzeby, historię, bagaż? Widzisz siebie?

Co sobie mówisz? Jaki dialog prowadzisz?

Pełen uwagi, współczucia, troski?

Weź dziś dwa głębokie oddechy, powoli i świadomie i powiedz sobie: Jestem. Widzę Cię.

Cała jestem z talentów. Ty też.